سلام بر دل‌های بیدار،
که نسیم آرامش را در جان ما دمیدند…

اکنون که در میانه‌ی راهیم،
در ایستگاه هشتم از سفرِ روشنِ “آرام‌جان”،
دلم سرشار از شکر است؛
برای لحظه‌هایی که چون قطره‌ای نور،
در عمق جان نشستند
و زمزمه‌ی سکوت و حضور را
به ما آموختند.

هر جلسه،
چون برگ لطیفی از کتاب آرامش،
در جان ما ورق می‌خورد
و ما را اندکی بیش‌تر،
با خویشتن حقیقی‌مان آشتی می‌دهد.

واژه‌ها گاهی برای بیان آن‌چه در دل می‌گذرد،
کوتاه‌اند…
اما بگذارید بگویم:
آنچه آموختیم، تنها دانش نبود،
بلکه نغمه‌ای بود از جنس فهم، آرامش، و بودن.

باشد که این آتش روشن درون،
خاموشی نگیرد
و هرچه از شما آموخته‌ایم،
چون نوری نرم در زندگی جاری بماند

تا رسیدن به پایان این سفر روشن،
با دل، گوش و جان همراه می‌مانیم🙏
سپاس برای تمام بودن هایتان🙏